Hier zal ik onze honden voorstellen,op dit moment hebben we er tien waarvan er eentje binnenkort naar een nieuwe baas zal vertrekken,dat is Polly die we een paar weken geleden hebben gevonden en waarvoor er op dit moment een serieuze aanvraag loopt.
We hebben er inmiddels al heel veel gehad,heel veel hebben een fijn nieuw tehuis gevonden en ook hebben we van een heel stel afscheid moeten nemen vanwege ouderdom of ziekte,maar allemaal hebben we ze nog een fijne tijd kunnen geven waarin ze veel liefde en zorg hebben gekregen
De andere 9 honden blijven bij ons en dat om verschillende redenen, die nogal verschillend zijn,de een is te angstig en niet goed gesocialiseerd de ander kan niet met andere honden overweg,sommige zijn dermate gewond geweest dat ze er nog altijd de gevolgen van ondervinden en een paar zijn ook gewoon te oud,al met al is het een maffe bende maar stuk voor stuk zijn ze ons even lief.
Als we weer eens een hond op straat vinden laten we die eerst checken op een chip,is die niet aanwezig gaan we er vanuit dat er geen baas is en dat niet alleen vanwege de ontbrekende chip maar ook door de omstandigheden waarin we het betreffende dier vinden,meest langs een weg waar in de verre omtrek geen mens of huis is te ontdekken en ook het gedrag van het dier wijst er duidelijk op dat hij of zij is achtergelaten, we kunnen nog steeds niet bevatten dat mensen tot zoiets in staat zijn maar de realiteit is helaas wel zo.
Vervolgens nemen we de tijd om het dier te leren kennen en het karakter te leren kennen zodat we dan op zoek kunnen gaan naar een fijn nieuw tehuis,dit in samenwerking met stichting Esperanza en Maureen van de Ranjaclub in Nederland en van de Duitse stichting Tierheimleben in Not.
Nu naar onze blijvertjes,
Jenny had ik al een hele tijd in de gaten, ze werd vermeld op een site van een dierenreddings organisatie die dringend op zoek was naar een fijn tehuis voor haar, op zo n moment zet ik er eerst de rem op bij mezelf omdat we al veel honden hebben en ook omdat we gezien onze gestaag vorderende leeftijd toch wel af willen bouwen maar Jenny was al oud en een ouwetje mag er bij ons altijd nog wel bij, nadat ik een hele tijd aan had gezien dat ze van de een naar de ander werd geschoven kon ik dat niet meer aanzien en heb de stichting gezegd dat Jenny bij ons welkom was, een paar dagen later was ze er al en langzaamaan begrepen we waarom ze nergens kon blijven, haar oorspronkelijke baasje moest naar een verzorgingshuis en Jenny had daar vermoedelijk altijd buiten geleefd en kende het huiselijke leven helemaal niet, ze stond stijf van de stress van elke keer een nieuw tehuis en gedroeg zich absoluut raar, ze verstopte zich in de boekenkast en plaste in huis, tussendoor wist ze ook nog te ontsnappen en na een zoektocht van dagen vonden we haar terug bij mensen in ons dorp die haar liefdevol hadden opgenomen en waar ze heerlijk in een stoeltje lag, vanaf dat moment lieten we haar geen tel meer uit het oog want zulke stress is niet goed voor een mens.
Omdat we maar niet begrepen waarom ze steeds zulke paniekaanvallen had zijn we met haar naar de dierenarts gegaan en die had gelijk het antwoord, epilepsie, Jenny is vooral heel gevoelig voor weersveranderingen en dat lokt dan weer een beginstadium van een toeval uit, een echte toeval krijgt ze niet maar wel de angst die eraan vooraf gaat, echt heel zielig voor haar, inmiddels is ze goed ingesteld op de medicijnen en gaat het stukken beter, ze is oud en heeft meerdere kwalen en krijgt nu dieetvoer waarvan ze heeft besloten dat ze alleen de allerduurste soort wil eten, mevrouw heeft ons binnen een jaar tijd goed weten af te richten, ach we gunnen het haar dat haar laatste tijd zo fijn mogelijk zal zijn, ze heeft de bank als haar bezit ingenomen en ik mag daar wel naast zolang zij maar lekker languit kan liggen. wel moet ze de bank delen met Marlon, Jenny overdag en dan mag Marlon er lekker de hele nacht op liggen want dan wil Jenny in de mand, dat hebben ze samen zo geregeld, honden zijn echt veel slimmer dan dat wij vaak denken hoor.
Marlon, de naam heeft hij van onze dierenarts gekregen,eigenlijk had ze hem Marlon Brando genoemd omdat hij zo charmant was.
Marlon is bij de dierenarts binnengebracht door een politieagent die hem zwaar gewond had gevonden, en mee naar huis had genomen,in de tuin gelegd en eten gegeven , na een dag of vijf begon het te stinken en heeft hij geschrokken de hondenvanger opgebeld die hem heeft opgehaald en naar de kliniek gebracht,eigenlijk met het idee dat ze hem daar wel een spuitje zouden geven omdat hij er zo afschuwelijk aan toe was,maar het lot was Marlon goed gezind, er was net een pas afgestudeerde dierenarts bij het team gekomen die net dienst had toen Marlon werd binnengebracht en zei begon aan de taak hem weer op te lappen,een dag of wat later kwamen wij in de kliniek met een van onze andere honden en zagen hem liggen, we waren echt geschokt over hoe hij er aan toe was en toen ook nog bleek dat er geen baas was om hem te verzorgen en hij naar de plaatselijke opvang gebracht zou worden waar de zorg echt minimaal is en waar het al zwaar is voor een gezonde hond was het al snel duidelijk dat hij met ons mee zou gaan, de verwachting was dat hij niet al te lang mee zou leven omdat hij al erg oud was en in een afschuwelijke conditie, we wilden hem graag nog een fijne tijd geven,
het heeft lang geduurd voor de wonden genezen waren, heel apart was dat we er elke dag suiker op moesten strooien wat de genezing zou bevorderen en de pijn ook weg neemt, we hadden daar nog nooit van gehoord maar het blijkt ook vroeger een veel gebruikte methode geweest te zijn en het werkt fantastisch, na een tijdje zijn we wel overgegaan op honingzalf wat ook goed werkt omdat de hele kamer knarste en plakte van de suiker die Marlon van de wond schudde.
Marlon is een oor kwijt en een oog is niet meer goed maar hij is fantastisch genezen en super gezond, hij is nu eigenlijk wat te dik maar we laten het maar zo, hij is niet van de lange wandelingen of veel bewegen,de bank in de woonkamer is absoluut favoriet en dat gunnen we hem, intussen moet hij die delen met Jenny maar dat is opgelost, Jenny mag overdag en Marlon mag dan de hele nacht.
Fay
Fay is een bruin witte Border Collie, ze is jaren geleden bij ons gekomen na een noodkreet van de Duitse stichting Tierheimleben in Not, Fay zat in een groot asiel samen met haar twee pups en in dat asiel heerste het parvo virus wat dodelijk is voor pups en zwakke honden, eigenlijk hadden we op dat moment zoals meestal teveel honden maar bij de stichting weten ze ook wel dat ik een groot fan van Border Collies ben en dat ik dan echt geen nee kan zeggen.
Eigenlijk was het de bedoeling dat er een goed tehuis voor Fay gezocht zou worden maar eenmaal bij ons bleek ze een erg angstig en paniekerig hondje te zijn en wilden we het eerst een tijdje aanzien of ze überhaupt wel geschikt zou zijn als huishond, Border Collies zijn geweldige intelligente honden maar als er verkeerd mee wordt omgegaan zijn ze vaak voor het leven verpest en kost het op zijn minst erg veel moeite om er weer wat van te maken.
Inmiddels gaat het prima met haar,omdat wij midden in het bos wonen zijn er niet teveel prikkels voor haar en geniet ze er volop van zich met de paarden te bemoeien,het liefst drijft ze ze van de wei de stal in waarbij ze het nooit laten kan om snel even in de staart van Linda te gaan hangen,geheel ongevaarlijk is dat niet want er is maar een gerichte trap nodig en ze zou gebroken botten hebben maar Linda vind het ook wel grappig en trekt zich er niets van aan.
Helaas is een van de pups toch nog overleden aan het parvo virus wat hij toch nog had opgedaan in het asiel,de andere woont nu bij vrienden van ons en heet nu Sissy.
Fay is inmiddels al 9 jaar maar nog in topconditie,ze leeft samen met Robbie die absoluut niet met andere honden overweg kan maar ingelukkig is met Fay.
Robbie is ook al een flinke tijd bij ons, we kregen jaren geleden de vraag of we konden helpen, er was bij iemand een hond aan komen lopen en die wilde niet meer weg en de betreffende mensen hadden al een paar honden die niet verdraagzaam waren met andere honden , dus daar blijven kon hij niet, we hebben toegezegd wel te willen helpen en zo kwam Robbie in ons leven, de bedoeling was om een goed tehuis voor hem te vinden maar tegen de tijd dat er een serieuze aanvraag was had hij ons al ingepakt en dan met name Peter,die twee zijn nog steeds hele dikke vrienden, dus Robbie bleef voor goed bij ons en achteraf is dat ook de beste beslissing geweest want toen Robbie eenmaal volwassen was bleek hij niet meer met de andere honden overweg te kunnen en dat ontaarde in heftige vechtpartijen, bij ons is dat niet fijn maar als hij inmiddels ergens anders had gewoond was hij misschien wel in een asiel geëindigd en wij hebben veel plaats en ook de mogelijkheden hem apart van de andere honden te houden, gelukkig is hij vet verliefd op Fay en dat is wederzijds , die twee hebben dan ook een heel gelukkig leven samen.
Ze zijn altijd ergens samen te vinden en niets is fijner om samen muisjes uit te graven of stokken op te halen en samen de paarden pesten is ook een favoriete hobby, iets waar de paarden zich trouwens helemaal niets van aantrekken ,duidelijk is wel dat Fay daarvan de aanstichtster is want als Robbie alleen bij de paarden is dan blijft alles rustig.
Robby is een fantastische waakhond, hij waarschuwt altijd direct als er volgens hem wat is en waar de andere honden dat altijd met veel overbodig lawaai doen blaft hij alleen maar als het echt nodig is, hij is vriendelijk naar bezoek maar dat alleen maar zolang wij erbij zijn en zeggen dat het goed is, ook gaat hij graag met mij mee wandelen in het bos en ook dat geeft mij een veilig gevoel, de bossen zijn hier niet te vergelijken met Nederland, het is hier eenzaam, je kan hier rustig uren wandelen zonder iemand tegen te komen behalve dan behoorlijk veel wild en dan geeft een stoere sterke hond een veilig gevoel.
In het bos op de foto daar vind hij niets aan en dat is duidelijk te zien.
Tippie is ruim 8 jaar en inmiddels al een jaar of 7 bij ons, zijn leven is niet al te vrolijk begonnen, aangeschaft door iemand in Hongarije als schapendrijfhond maar omdat hij niet voldeed sleet hij zijn dagen vastgebonden aan een hek.
Voor dat Tippie bij ons kwam zag ik een advertentie van dezelfde eigenaar die van een andere Border collie af wilde die ook al niet voldeed , omdat wij op dat moment te vol zaten vertelde ik dat aan vrienden die ook gek zijn op Border collies en gelukkig haalden zij per omgaande de ontzettend leuke Beau daar weg maar ook vertelden zij mij over een heel jonge Border die bij die man rondliep en dat het ook daarmee naar hun idee fout zou aflopen , en zo was het ook, nog geen half jaar later werd ook daarvoor een nieuwe plek gezocht.
Nu moet ik toegeven dat ik super fan van Border Collies ben dus er is echt niet veel voor nodig om mij over te halen,een jaar of wat geleden hadden we er dan ook nog 5, helaas zijn er inmiddels twee overleden en ik mis ze nog steeds
Links achter Billy en ervoor Shep,die zijn er helaas niet meer.
We hebben Tippie zo snel mogelijk opgehaald, hij kende helemaal niets en had veel aan socialisatie gemist, iets wat we nu nog steeds aan hem merken, het is een scheet van een hond, hij luistert perfect, hij is enorm sociaal met de andere honden maar het is een erg hyper hondje, hij probeert op dit moment roedelleider te zijn maar bakt daar niets van, we hadden twee honden die deze rol geweldig goed op zich hadden genomen, Nemo en Joepie maar die zijn beide van ouderdom overleden en er moet nu een nieuwe rangorde gezocht worden, Tippie probeert wat maar het geeft meer onrust dan nodig is, jammer genoeg hebben we op dit moment geen hond die een stabiele roedelleider kan zijn dus moeten wij zelf geregeld voor orde en rust zorgen, dat lukt ons prima maar het is zeker zo dat het veel rust in de groep brengt als ze dat onderling kunnen regelen. Tippie is het liefste bezig met iets zoals een Border collie ook eigen is, met schapen of paarden hoeden heeft hij niets, hij houdt het bij stokken en ballen en mee het bos in.
Tippie mee het bos in, hij is de enigste van onze honden die daar los kan zonder te gaan jagen.
Hij loenst wel een beetje.
Het verhaal van Archie is weer zo n typisch verhaal over hoe wij in elkaar zitten, we komen nogal eens bij de dierenarts, zo vaak dat we inmiddels goed met iedereen in de kliniek bevriend zijn, omdat we al jarenlang honden opvangen zitten we soms meerdere keren per week in de kliniek en zo gebeurt het dan ook regelmatig dat we daar een hond zien die er ernstig aan toe is maar geen eigenaar heeft, het betreffende dier moet dan na behandeling naar een opvang en dat is geen beste zaak voor een ernstig gewonde hond,de kans dat ze dat niet overleven is dan ook groot. Ook deze keer was het weer raak,onze dierenarts is ook wel zo slim dat als er weer eens een ernstig gewonde hond is ze ons het kamertje inschuift waar net heel toevallig het dier zielig ligt te wezen, ze weet heel goed dat wij daar geen weerstand aan kunnen bieden en het eigenlijk wel zeker is dat wij het betreffende dier mee naar huis nemen.
Het was niet best gesteld met Archie, beide achterbenen waren gecompliceerd gebroken en zijn bekken was gebroken, hij kon niet meer lopen en mocht het zelfs niet proberen, hij was zo op straat gevonden, aangereden en achtergelaten, amper 3 maanden oud. Hij moest nog een tijdje in de kliniek blijven en er zouden nog de nodige operaties moeten volgen, Tja waarheen dan met zo n hond, nou ja naar ons dus. de hele revalidatie heeft ongeveer een jaar geduurd maar hij heeft alles heel stoer doorstaan,hij is zelfs helemaal gek op de dierenarts die hem heeft behandeld en waar we de meeste honden mee de kliniek in moeten slepen is het bij Archie omgekeerd, hij sleept ons mee naar binnen en gaat iedereen daar dolblij begroeten,alsof hij weet dat ze daar zijn leven gered hebben.
Het enige nadeel van elke keer weer een gewonde hond meenemen is dat we normaal proberen goede tehuizen voor de gevonden honden te vinden maar dat dit bij deze honden niet meer gaat lukken, de revalidatie duurt meestal lang waardoor ze zich erg aan ons hechten en we ze het dan ook niet aan willen doen weer te moeten verhuizen maar op die manier blijven we te veel honden houden en dat is iets wat we nou net niet meer willen, onze leeftijd gaat inmiddels toch wat meespelen, nu kunnen we alles nog prima aan maar of dat over 10 jaar nog zo is moeten we ook nog maar afwachten, nou ja het is niet anders, nee zeggen kunnen we toch niet en de andere kant opkijken ook niet, Archie heeft in ieder geval geluk gehad net zoals Marlon en Rataplan. Archie is nog vaak geopereerd maar helemaal goed zal het nooit worden,een achterpoot is behoorlijk stijf en zijn hele achterkant is een beetje scheef maar hij red zich er super mee en rent haast nog harder dan de gezonde honden, Als het koud en nat is heeft hij wat meer last dus hij heeft een luxe plekje in een stoel naast de kachel en daar is hij zeer tevreden mee.
Ondanks alles wat hij heeft meegemaakt is Archie een ontzettend lieve en blije hond gebleven. Omdat hij toch de nodige socialisatie gemist heeft door zijn langdurige revalidatieproces is Peter met hem naar de hondenschool gegaan en dat heeft hem ook erg geholpen om normaal met vreemde honden en mensen om te gaan,hij vond de hondenschool geweldig en zat altijd als eerste in de auto als we het woord schooltje maar lieten vallen, hij deed het daar zo goed dat hij als beste geslaagd is en Peter nog een vervolg cursus met hem heeft gedaan waar hij ook als beste naar voren kwam. Archie is hier nu de meest geleerde hond met heuse diploma's.
Archie hier nog heel jong samen met Linda
Heerlijk knus in zijn stoel.
De beschrijving van Babsy volgt binnenkort
Rataplan zijn verhaal is een beetje vergelijkbaar met Archie, we waren met een van onze honden bij de dierenarts en daar lag hij te janken en kermen in een bench, door iemand op straat gevonden nadat hij was aangereden, geen baas te bekennen en natuurlijk geen chip dus nadat hij geopereerd was moest hij naar het asiel, wij vonden dat zo zielig dat we hebben aangeboden dat hij zolang bij ons mocht om te herstellen en dat het asiel waar hij inmiddels eigendom van was dan een baas voor hem zou zoeken, asiel hartstikke blij want die zaten overvol, het herstel van Rataplan zoals we hem inmiddels hadden gedoopt duurde maanden en tegen die tijd was het asiel ons en rataplan helemaal vergeten, geen manier van doen waar we echt van gecharmeerd waren maar we konden het ook niet over ons hart verkrijgen ze te dwingen om Rataplan terug te nemen en dus hadden we er weer een hondje bij, hij had zijn linker voor en achterpoot gecompliceerd gebroken en kan beide poten maar gedeeltelijk gebruiken, eigenlijk doet hij zowat alles met zijn rechterkant maar dat lukt hem verbazingwekkend goed, hij rent net zo hard als de andere honden en doet eigenlijk alles in volle run, langzaam lopen gaat hem ook niet goed af omdat hij dan uit balans raakt, geen hondje dus om een andere baas voor te zoeken omdat hij niet gewoon mee kan gaan wandelen en het beste functioneert als hij los kan lopen en zijn eigen tempo kan bepalen. Rataplan heeft een hoog gehalte Mudi in zijn genen, dat is een Hongaars schapendrijf hondje en hij heeft het daarbij passende karakter van een werkhond, altijd bezig willen zijn, overal vooraan bijstaan en niks willen missen.
Vanwege zijn karakter en handicap hebben we maar besloten dat hij een blijvertje is.
Het is een bijdehand type en hij kan in de meest bizarre houdingen slapen , vermoedelijk om zijn pootjes wat te ontlasten
Jock is al lang bij ons, op een gegeven moment zag ik op een site van een asiel in onze buurt dat er daar een border collie zat, nou ben ik een echte border collie en Duitse herder fan dus het lag nogal voor de hand dat we deze snel uit het asiel zouden gaan halen, voor elke hond is het asiel een ramp maar voor een Border is zo n omgeving helemaal een drama, toen we hem helemaal ontdaan in een hokje zagen zitten was gelijk duidelijk dat hij met ons mee zou gaan, hij was zwervend voor het asiel aangetroffen en had natuurlijk geen chip en niemand die naar hem op zoek was, we hebben er geen moment spijt van gehad, het is een schat van een hond die zich gemakkelijk aanpaste in onze groep honden, hij was destijds nummer vijf in de border collie groep waarvan er inmiddels helaas twee zijn overleden. Jock is een hond zonder naar verleden, we weten niks van zijn verleden maar het is een vrolijke altijd blije hond dus slecht zal hij het niet hebben gehad, hooguit veel te weinig aandacht en is hij daarom gaan zwerven.
Jock zit hier helemaal rechts, Fay de bruine border hadden we hier nog niet.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat ZIJN jullie toch KEIEN van mensen!!!
Wat leuk om de mooie foto's van "onze" Robbie weer te zien. Het is hem aan te zien dat hij gelukkig is.